ใช้ชีวิตอยู่บนเส้นทางที่มันเดียวดาย
ชีวิตที่มีจุดหมายและปลายทางคือเส้นตาย
ทั้งหมดที่เดิมพันคือทั้งใจและทั้งกาย
ต่อให้ท้อกดดันคงทำได้แค่กัดฟัน
หันหน้าสู้และท่องจำเป็นบทเรียน
ว่าอย่าท้อหันหลังและกลับมาเรียนบทเดิม
ประสบการณ์ระหว่างทางคือเรื่องราวต้องเผชิญ
หนทางที่มืดมิดคงไม่ใช่เรื่องบังเอิญ
ในคืนที่มีแสงจันทร์ ฉันมองไม่เห็นมัน
แม้จะมองเห็นตะวัน แต่แสงแดดกลับเผากัน
เหมือนทุกสิ่งไม่เป็นใจ แถมยังแสนไกลออกไป
พยายามจะเข้าใจ แต่ทำไมยังเศร้าใจ
ทั้งหมดที่เรียนรู้เท่าไรถึงจะพอ
และอีกนานแค่ไหนกับวันดีๆ ที่ต้องรอ
เปรียบตัวเองเป็นดั่งดอกที่รอวันผลิบาน
พรุ่งนี้ก็คงต้องสู้แล้วมันจะดีกว่าเมื่อวาน
ไม่ว่ามันจะท้อแค่ไหน
บอกกับตัวเองว่ายังไหว และคงต้องทำมันต่อไป
พอมองกลับไปทุกการเดินทางมีความหมาย
บทสรุปตอนจบไม่เหมือนกับสิ่งที่หวังไว้
อาจจะมีบางครั้งอยากทิ้งทุกสิ่งที่อยากทำ
เพียงเพราะความคาดหวังที่อยู่ในใจทุกเวลา
เหนื่อยก็กลับไม่ได้หรอก จะท้อก็หยุดไม่ได้หรอก
คอยหลอกแล้วบอกตัวเองว่าคงต้องทำให้ได้ในสักวัน
แต่นี้คือความจริงมันคงไม่ง่ายเหมือนความฝัน
บางทีชีวิตมันโหดร้ายสุดท้ายต้องอยู่กับมัน
ในคืนที่มีแสงจันทร์ ฉันมองไม่เห็นมัน
แม้จะมองเห็นตะวัน แต่แสงแดดกลับเผากัน
เหมือนทุกสิ่งไม่เป็นใจ แถมยังแสนไกลออกไป
พยายามจะเข้าใจ แต่ทำไมยังเศร้าใจ
ทั้งหมดที่เรียนรู้เท่าไหร่ถึงจะพอ
และอีกนานแค่ไหนกับวันดีๆ ที่ต้องรอ
เปรียบตัวเองเป็นดั่งดอกที่รอวันผลิบาน
พรุ่งนี้ก็คงต้องสู้แล้วมันจะดีกว่าเมื่อวาน
ไม่ว่ามันจะท้อแค่ไหน
บอกกับตัวเองว่ายังไหว และคงต้องทำมันต่อไป
ทั้งหมดที่เรียนรู้เท่าไหร่ถึงจะพอ
และอีกนานแค่ไหนกับวันดีๆ ที่ต้องรอ
เปรียบตัวเองเป็นดั่งดอกที่รอวันผลิบาน
พรุ่งนี้ก็คงต้องสู้แล้วมันจะดีกว่าเมื่อวาน
ไม่ว่ามันจะท้อแค่ไหน
บอกกับตัวเองว่ายังไหว และคงต้องทำมันต่อไป
ไม่ว่ามันจะท้อแค่ไหน
บอกกับตัวเองว่ายังไหว และคงต้องทำมันต่อไป